حوالي ساعت 12 به منزل مسعود مي رسيم و خانواده با روي گشاده به استقبالمان مي آيند و ما از ديدار دوباره شان شادمان مي شويم . كمي بعد با رسيدن مادر سهراب و مادران عزادار رشت جمعمان تكميل مي شود .
در فرصت باقيمانده مادران كرمانشاه ، رشت و تهران هريك از ظلمهايي كه در حق خود و فرزندان حق طلب و بي قرارشان در هر خطه از اين خاك پهناور و حق پرور ،از بيمها و نگرانيها و از اميدها و آرزوهاي خود گفتند و يكبار ديگر دردهاي مشترك خود را يادآور شدند . از اجراي احكام اعدام ، از قهقهه مستانه آمران و عاملان جنايات ،از دربند بودن زندانيان عقيدتي و سياسي ،آنان از دشواري و در عين حال لزوم راه مبارزه با خشونت افسار گسيخته ،با روش هاي بدون خشونت صحبت كردند و اينكه چقدر بايد صبور و در عين حال هوشيار ، همواره پيگير ، قاطع و خستگي ناپذير بود .
حوالي ساعت 16 به قصد حضور بر سر مزار حركت كرديم . در طول مسير با ديدن مناظر بكر و زيباي شمال با خود فكر مي كردم مسعود با آشنايي و آموختن از اين محيط چه درخواست بجا و ساده اي داشت اگر مي خواست كه زندگي آزاد و زيبا را براي خود و ديگران بسازد و چه كج انديشند آنان كه او را به اين جرم به گلوله بستند .
مسعود در بقعه آقا سيد شفيع روستاي خشكبيجار از توابع رشت ،در محلي بسيار زيبا و مصفا ،جايي كه به گفته پدر مسعود بسيار طبيعتش را دوست مي داشت در خاك آرميده است .
مراسم سالگرد بر سر مزار با يادآوري خاطراتي از مسعود از زبان مادرش و دل نوشته هايي از مادر سهراب آغاز شد
در ادامه برادر مسعود شعري از سياوش كسرايي كه بسيار مورد علاقه مسعود بود خواند :
دلم از مرگ بیزار است
که مرگ اهرمن خو آدمی خوار است
ولی آن دم که ز اندوهان روان زندگی تار است
ولی آن دم که نیکی و بدی را گاه پیکاراست
فرو رفتن به کام مرگ شیرین است
همان بایسته آزادگی این است
يكي از مادران سخنراني كوتاهي با ياد تمام شهداي راه آزادي ايراد كرد و در نهايت مراسم با سرود خواني مادران به ياد تمام شهداي آزاديخواه و جانباختگان راه دمكراسي ، با شكوه و آنگونه كه بايسته مسعود و مسعودهاي اين سرزمين پهناور است خاتمه يافت .
روحش شاد – يادش گرامي و راهش پر رهرو باد
يك مادر عزادار
