زندانی سیاسی آرش رحمانی پور در بیدادگاه ولی فقیه محکوم به اعدام گردید و در هفتم بهمن ماه 1388 به شهادت رسید
به نام دوست
پدر و مادر واژه های بود که زیباییش آرامم می کرد اما من ارزش این زیبایی را نتوانستم به خوبی درک کنم ولی افتخارم وجود انها بود.
چیزی به پایان نمانده است
نماز – روزه – و دیگر حقوق دینی که به گردن داشتم و تازه با آن اخت شده بودم را به خدا می سپارم
واما ایران – من افتخارم این است که ایرانی بودم و برای ایران گردنم زبری طناب دار را حس کرد.
در مورد نظام اسلامی حاکم چیزی نمی گویم چون حکایت عجیبی خواهد بود اگر زمانی کسی این نوشته را خواند:
تن کشته و گریه ی دوستان..........به از زنده و خنده ی دشمنان
مرا آر(عار) ابد از ان زندگی.......که سالار باشم کنم بندگی
آرش رحمان پور
7/11/88
بازگشت به صفحه اصلی
